Onverwachtse winnaars
Het meest waanzinnige, betoverende moment van de Winterspelen van 2018 was misschien wel dat waarop de Tsjechische wereldkampioene snowboarden Ester Ledecka een medaille haalde in een heel andere tak van sport: skiën. Ze won goud terwijl ze op de 26e plek gestart was, een vrijwel onmogelijke prestatie.
De last van onrechtvaardigheid dragen
Bijna achtendertig jaar na zijn veroordeling liep Malcolm Alexander op 30 januari 2018 als vrij man de gevangenis uit. Uit nieuw DNA-bewijs bleek dat hij al die tijd onterecht gevangen had gezeten. In rechtszaak na rechtszaak had Alexander met volharding volgehouden dat hij onschuldig was. Het hele verhaal stond bol van de onrechtvaardigheid. Een incompetente advocaat (die later zijn bevoegdheid kwijtraakte), een slordige bewijslast en dubieuze onderzoekstactieken zorgden er tezamen voor dat iemand bijna veertig jaar lang onschuldig in de gevangenis zat. Maar toen hij eindelijk vrijgesproken werd, reageerde Alexander zonder enige bitterheid of verwijt. ‘Je kunt niet boos zijn,’ zei hij. ‘Het is zonde van de tijd om boos te zijn.’
Moedig standhouden
Veel Duitse kerkleiders lieten Hitler zijn gang gaan, maar theoloog en predikant Martin Niemöller was een van de dapperen die zich tegen het kwaad van de nazi’s verzetten. Ik las eens een verhaal waarin een groep oudere Duitsers in de jaren zeventig bij een groot hotel stond, terwijl een man die wat jonger leek met de bagage van de groep in de weer was. Iemand vroeg aan de groep wie ze waren. ‘We zijn Duitse predikanten,’ luidde het antwoord. ‘En die wat jongere man?’ ‘Dat is Martin Niemöller en hij is tachtig jaar oud. Maar hij is jong gebleven omdat hij geen vrees kent.’
Werken met de verkeerde informatie
Toen we laatst in New York City waren, besloten mijn vrouw en ik een sneeuwachtige avond te trotseren. Met de taxi wilden we van ons hotel naar een Cubaans restaurant gaan. Toen ik de gegevens in de taxi-app had ingevoerd, moest ik even slikken toen ik zag wat dit korte ritje ons moest kosten: $1.547,26! Toen ik was bijgekomen van de schrik, drong het tot me door dat ik per ongeluk een ritje naar ons huis had ingevoerd, dat honderden kilometers van New York vandaan staat.
Wegzakken in genade
Op 8 januari 1964 overkwam de zeventienjarige Randy Gardner iets wat hij in elf dagen en vijfentwintig minuten niet gedaan had: knikkebollend zakte hij weg in een diepe slaap. Hij wilde in het Guinness Book of World Records komen als de mens die het langst wakker was gebleven. Door veel frisdrank te drinken en tijd op het basketbalveld en de bowlingbaan door te brengen, was Gardner erin geslaagd de slaap anderhalve week lang van zich af te houden. Voordat hij uiteindelijk instortte, was zijn tastzin, reuk en gehoor naar de knoppen. Tientallen jaren later leed hij nog steeds aan een zware slaapstoornis. Hij had zijn record binnen, maar had ook het voor de hand liggende bevestigd: slaap is essentieel.
Scheur de hemel open
Toen ik laatst met een vriendin sprak, vertelde ze waarom ze haar geloof vaarwel gezegd had. Daarbij hoorde ik een vaak geuite klacht: Hoe kan ik geloven in een God die nooit iets lijkt te doen? Met deze ongelooflijk lastige vraag worden we allemaal wel eens geconfronteerd, als we over al het geweld horen in het nieuws of onze eigen ellende meemaken. Uit de wanhoopskreet van mijn vriendin bleek haar intense behoefte aan een ingrijpen van God in haar ellende, een gevoel dat we allemaal wel kennen.
De God die ons welkom heet
Onze gemeente komt op zondag samen in een oude basisschool, een die in 1958 liever de deuren sloot dan aan een eis van het gerechtshof te voldoen om te integreren (waardoor scholen verplicht waren om Afro-Amerikaanse leerlingen toe te laten, en niet alleen blanke). Een jaar na de sluiting ging de school weer open. Een van de eerste zwarte leerlingen was Elva, die tegenwoordig lid is van onze gemeente. ‘Ik werd uit mijn veilige gemeenschap gehaald, waar leraren waren die deel van ons leven uitmaakten,’ herinnert Elva zich. ‘Ik werd pardoes in een enge omgeving gezet in een klas met maar één andere zwarte leerling’. Elva heeft er erg onder geleden dat ze ‘anders’ was, maar ze is uitgegroeid tot een moedige, gelovige vrouw die weet wat vergeving is.
